Mijn verhaal: Kadogo Nyawade (voorzitter)

Ik ben Kadogo Nyawade geboren op 16 juli1960 in Nairobi Kenia en voorzitter van stichting Kadowinja.

Ik woon 36 jaar in Europa waarvan 28 jaar in Helmond. Ik reisde jaarlijks naar Kenia tot dat ik in 1996 mijn moeder heb begraven. In 1998 ben ik met mijn gezin weer terug gegaan voor een herdenkingsceremonie. Daarna kreeg ik een black-out en ben ik zeven jaar niet meer in Kenia geweest.

 

In 2004 kwam een kennis van mij, die jaren lang naar west Afrika reisde, met de vraag of ik met hem mee naar Kenia wilde gaan. Ik werd ineens wakker van wat ik noem een winterslaap. Wij zijn toen voor zes weken naar Kenia gegaan en verbleven in het dorp waar mijn moeder was begraven. Tijdens dit verblijf werd ik geconfronteerd met kinderen die ondervoed waren, vol stonden met muggenbulten en niet naar school gingen door gebrek aan schoolgeld. Toen voelde ik de pijn en het verdriet om het gemis van  mijn altijd zorgzame moeder nog heviger. Met dit beeld ging ik terug naar Nederland en heb het verhaal aan mijn inmiddels overleden zusje Awinja verteld. Ik had foto’s en filmpjes van familie leden gemaakt die ik haar heb laten zien en toen begonnen we met zijn tweeën kinderen financieel te ondersteunen door geld over te maken aan de ouders van deze kinderen. 

In 2005 ben ik met mijn toen nog vriend, nu mijn echtgenoot, weer naar Kenia gereisd. Het voelde aan als een echte vakantie voor mij. In 2008 zouden we weer gaan. Door de verkiezingsonrust van 2007 was er een negatief reisadvies afgegeven door het ministerie van buitenlandse zaken maar ben toch gegaan. Ik ging wederom naar mijn dorp en tot mijn verbazing wisten de meeste mensen niet hoe ernstig de situatie in de hoofdstad was. Dit kwam omdat de meeste dorpelingen geen radio hadden en de krant was voor de mensen die gestudeerd hadden.

Met mijn inmiddels overleden broer hebben wij in 2008 samen foto’s en informatie van 500 kinderen verzameld. Kinderen moeten naar school dacht ik. Na terugkomst in Nederland vertelde ik alles aan mijn zusje maar helaas in datzelfde jaar is zij op 22-08-2008 overleden. 

In 2009 hebben we de stichting notarieel vast laten leggen. Inmiddels hebben wij een aantal schoolkinderen met hulp van onze vaste donateurs, sponsoren, en vrijwilligers, die activiteiten ondernamen om geld op te halen, kunnen ondersteunen door het betalen van schoolgeld en aanschaffen van schoolbenodigdheden. Acht van onze kinderen studeerden op universiteit niveau en negen hebben praktijk onderwijs gekregen en een baan. Daarnaast hebben we in samenwerking met het Utamaduni Kajulu Center dat door mijn broer Micheal Nyawade was opgericht drie jaar lang gesteund met  schoolmaaltijden en hebben een sanitaire gebouw  laten bouwen. Helaas door gebrek aan financiële steun en de veiligheid van de kinderen is het Utamaduni Kajulu Center gesloten.

Mijn inspiratie voor het oprichten van stichting Kadowinja is gebaseerd op mijn eigen leven. Ik heb het in het begin heel moeilijk gehad om naar school te kunnen gaan, toen ik naar de middelbare school ging kreeg ik een afgedankt school-uniform dat iemand al vier jaar gedragen had.Toen ik op school kwam kon ik de lessen niet altijd volgen omdat mijn ouders het schoolgeld niet tijdig betaalden.

Mijn verhaal: Eugene Weewee (vice-voorzitter)

Ik ben Eugene Weewee, een dorpsjongen uit het binnenland van Suriname en deels opgegroeid in Paramaribo, de hoofdstad van Suriname. Als kind heb ik de basisschool in mijn dorp doorlopen tot het laatste leerjaar en vertrok op 11 jarige leeftijd naar de stad. Het dorp had weinig te bieden op ‘t gebied van scholing dus na de basisschool moesten wij naar de stad voor studie.

 

Als middelbare school student vertrok ik tijdens de vakantieperiode naar de goudvelden in de buurt van mijn dorp om goud te zoeken zodat ik mijn studie kon betalen. Hierdoor besefte ik hoe moeilijk het kon zijn om iets te bereiken wanneer je het zelf moet doen. Voor een dorpsjongen was studeren zonder inkomen in Paramaribo geen gemakkelijke opgave maar ondanks dat heb ik het VWO afgerond en een jaartje de Universiteit van Suriname bezocht. Ik besloot na een jaar op de Universiteit om terug te gaan naar de goudvelden. Daar ging ik werken, sparen en rustig over mijn verdere studieplan nadenken. Na jaren hard werken en sparen kon ik naar Nederland afreizen om verder te studeren op de Hogeschool en later masterstudie op de Universiteit.

 

Nu ik mijn doel bereikt heb op het gebied van onderwijs vind ik het heel belangrijk om jongeren in dorpen te inspireren om niet op te geven ondanks moeilijke situaties. Waar er een wil is, is er een weg.

Mijn levensverhaal van een dorpsjongen in de goudvelden, die zijn universitaire studie toch heeft kunnen afronden, inspireert mij om jongeren die in soortgelijke situaties te blijven inspireren. Vanaf mijn kinderjaren heb ik altijd mijn naasten geholpen en ik vind het belangrijk dat mensen om me heen meegroeien en het goede doen voor de gemeenschap. Vandaar dat ik naast mijn baan als technisch consultant en hobby als martial arts beoefenaar ook jongeren inspireer om zichzelf te blijven ontwikkelen. Mijn leuze luidt: Educate the mind but don’t forget to educate the soul.